Het CV van Linda de Mol is indrukwekkend. Van VJ, TV-presentator, filmactrice, tot bladenmaakster en Bekende Nederlander. En dat alles tegelijkertijd. Het gewone meisje dat een succesnummer werd. My Fair Lady.
Als een kameleon voegt ze zich in elke nieuwe omgeving. Leert de spelregels bliksemsnel uit haar hoofd en ontwikkelt zich tot een winnaar.
Het is wonderlijk. Maar ondanks dit alles dringt de vraag zich op: Wat doet het er allemaal toe? Die vrouw spant zich in, werkt zich de pokkepest, put zich uit, maar voor wat?
Ze staat al jaren aan de TOP schrijft iedereen kritiekloos, maar wat voor top?
Waar bestaat die top uit? Wat zit er in die top? De top van wat?
Wat in het oog springt bij alles wat ze onderneemt is vooral Prestatiedrang. Kijk eens wat ik ook nog kan. Het is de perfectie van de Vorm zonder Inhoud. De triomf van de Leegte. Een perfect uitgevoerde turnkuur, maar zonder bezieling, en noodzaak. Misschien wel met passie, maar de verkeerde passie. De passie van degene die wil winnen en die is vergeten wat de inzet van de wedstrijd was. Een vermoeiende figuur.
Zomergasten, Nova Collegetour. Bij elke gestelde vraag hoop je op een interessant antwoord. Maar zonder uitzondering zijn de reacties behaagziek, of potsierlijk niet-behaagziek dus ook behaagziek. Als een volleerd actrice lijken de antwoorden (de vorm klopt) veelbelovend te beginnen, maar als het verder gaat kun je haar nooit op een authentieke invalshoek betrappen. Het is crypto-authenticiteit en pseudo-bijzonderheid voor de FEBO-automatiek.
(Zelf eet ik ook wel eens een rundvleeskroket bij de FEBO, maar ik weet wel wat ik eet. Het is toch een beetje naar de hoeren gaan. Lekker omdat het fout is.)
Weet dus waar je naar kijkt als je Linda de Mol ziet. Foute Leegte. Niks mis mee van tijd tot tijd, maar je moet het wel weten.
Linda de Mol is niet van zessen klaar. En al helemaal niet op haar achterhoofd gevallen. Bijna geniaal is haar concept Gooise Vrouwen. Ze drijft de spot met het Gooise circuit, ergo met zichzelf. Kijk eens wat leeg het allemaal is. Een messcherpe observatie, maar verder dan een beschrijving en ridiculisering van de leegte komt ze niet. Het is weer het ambitieuze gestamp dat leidt tot uitputting. Nergens gloort de verlossing van een authentiek gezichtspunt of een eerste gedachte.
Wat zij zou moeten doen in plaats van te presteren is op haar kont zitten. Voor het geld hoeft ze het niet te laten. Op haar kont zitten en van daaruit af en toe wat roepen. Zelfs een zeurende Linda is nog beter dan het slaapverwekkende succesnummer dat zij nu is.
De enige manier waarop Linda de Mol onsterfelijk kan worden is haar gemankeerdheid en gebrokenheid tonen. Ze kan groter dan groot worden door de tweede helft van haar leven te spenderen aan het authentiek beschouwen van de eerste. Een leunstoelberoemdheid. Oma vertelt. Een omgekeerde Johan Cruijff. Zij kan onsterfelijk worden door haar middelmatige werk geniaal te becommentariëren.
Een andere uitweg is er niet. Je kan nog honderd keer een BN-er zijn. En tien keer de Televizierring winnen. Een ster wordt je niet zomaar.
Ik ben een eenvoudige blogschrijver. Niemand kent mij. Ik dien geen broodheer. Ik ben niemand.
Maar dit nadeel is een voordeel. Ik heb maar 1 censor en dat ben ikzelf. Ik zit niet verstrikt in Amsterdamse, Gooise of bedrijfsbelangen. Ik kan niet worden ontslagen door een baas die met mollen eet. En je hoeft niet op mijn schrijfsels te reageren, want ik word slechts door een handjevol gelezen. Daar heeft je reputatie geen schade van. Het is de moeite van een reactie niet waard.
Ik hoop van harte dat Linda de Mol meer wordt dan de 'professionele' amusementsmachine die zij nu (nog) is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten