Ooit interviewde ik voor het sufferdje een locale kunstenaar in Hillegom die in elke zin het woord oprooien gebruikte. Hij voelde zich verloren en gaf van alles de schuld aan de herverkaveling.
Door oprooien van het oorspronkelijke landschap was alles hetzelfde geworden en daarom moesten de bestuurders nu worden opgerooid.
Er waren geen herkenningspunten meer. Geen bosjes, geen oude eiken. Alleen weiland.
In Polen is er niet herverkaveld. Er zijn hier zoveel herkenningspunten dat je door de bomen het bos niet meer ziet.
Soms moet daarom het mes erin. Ik woon graag buiten, maar ben meer een binnenman. Ik kijk graag naar de natuur, maar word meteen heel moe als ik de handen uit de mouwen moet steken.
Vanuit het raam zie ik het door mij opgerooide bos. Het ziet er netjes uit. 200 vierkante meter nette vermoeidheid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten