Op zondagochtend gingen we een keer samen wandelen bij Bloemendaal. In de richting van IJmuiden. We bekeken alle bunkers en voorzover mogelijk gingen wij er ook in, soms via een gaatje, door opgestoven zand zo versmald dat alleen ik erdoor kon. Hij bleef dan boven bezorgd staan kijken, maar hij maakte er een grapje van. Het idee dat niet zolang daarvoor de Duitsers hier nog patrouilleerden met de blik gericht op de Noordzee, was voor mij aanleiding om naar achtergelaten spullen uit te kijken. Er waren er die helmen hadden gevonden. Of een lijk. Een schedel op zijn minst. Waarom ik niet?
Het waaide en regende een beetje. Na een paar uur liepen we terug, stapten in de auto en reden naar de watertoren van Zandvoort. Daar gingen we met de lift naar boven naar het restaurant, waar niemand was en waar het rook naar oude soep. Naar bejaardentehuis. Toch bestelden we erwtensoep met roggebrood. De regen sloeg tegen de ramen. Soep. Ober. Leeg restaurant. De treurnis van een badplaats in de winter.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten