Zwemmen

Heel lang heeft mijn vader de zomers gezwommen in zwembad Groenendaal. De buurman Witjas deed hetzelfde. 6 uur 's morgens. Ze gingen soms met 1 auto. Soms ging ik mee. Het was altijd behoorlijk koud. Weer of geen weer, hij ging. Ik vond het stoer om mee te gaan. Maar ik hield me vaak niet stoer als ik in het koude water moest duiken. Ik vond het dan opeens niet leuk meer. We gingen altijd samen in 1 badhokje, waar hij me afdroogde. Vaak ‘roste’ hij met de handdoek heen en weer, niet om mij pijn te doen, maar om ervoor te zorgen dat ik het warm zou krijgen. Het deed pijn, maar ik werd er ook warm van.

Hij begon direct met ‘baantjes’ trekken. Ik zwom er zo’n beetje achteraan. Hij deed schoolslag. Crawl kende hij niet.

Soms haalde ik mijn voet open aan de betonnen trappen die de te smalle treden hadden.

Op een aantal plekken waren buitendouches met scherpe stralen ijskoud water waar je officieel onder moest om schoon te zijn voordat je in het bad ging. Hij ging er altijd onder, ook als het buiten 10 graden was. Ik vond het al erg om met mijn voeten door het voetenbad te moeten waden, maar daar ontkwam je niet aan. Er was geen andere manier om bij het zwembad te komen.

We hadden badjassen. Als ik me niet vergis reden wij zelfs in badjas naar het zwembad. Het was zo vroeg, toch niemand die je zag.

De betonnen badhokjes kon je dichtdoen door het zitplankje horizontaal te zetten. Als je zat was het hok dus op slot. Het waren gelakte dikke plankjes. Het rook in de hokjes vaag naar lysol.
De zwembroek zat altijd verpakt in een opgerolde handdoek. Na het zwemmen werd de zwembroek nauwkeurig uitgeknepen boven een putje en opnieuw in de, nu vochtige, handdoek gerold.