Mijn hond is loops. Ze heet Nora. Waar ze vandaan komen weet ik niet, maar rond het huis is het een komen en gaan van angeheiterde reuen. We waren geen gezinsuitbreiding van plan dus Nora moet in de isoleer en alleen een paar keer per dag aan de lijn naar buiten om haar behoefte(n) te doen. Normaalgesproken is ze voortdurend buiten en los, want ik woon op een verlaten berg, dus er zijn geen mensen in de buurt die ze voor de voeten kan lopen. En de kans dat ze overreden wordt is nihil. Ze voelt de aanwezigheid van al die mannelijke aandacht en is niet te houden. Blaffen, piepen, tegen de deur krabben, hijgen, draaien, likkebaarden en kijken naar de baas. Ze is haar rust kwijt. Een van de vrijers is een sympathiek klein hondje dat van plan is tot het bittere einde te gaan. 24 uur per dag wacht de die-hard op zijn kans. Hij wordt met de dag magerder en dorst zal hij ook wel hebben want de vijver is bevroren. We besluiten hem wat brokken en water te geven. Ook wij mensen voelen de druk van de natuur die zijn gang wil gaan. Je kunt je er als mens wel wat bij voorstellen, dat je wil, nee, dat je moet en niet kan. We bellen wat rond of er iemand aan een pup toe is. Ja, daar is wel animo voor. Mijn vrouw en ik kijken nog een keer naar Nora en dan naar elkaar. En we laten de deur openzwaaien: 2 seconden later zit de vrijer erop. En 10 minuten later staan ze beiden wezenloos een andere kant op te kijken, maar nog steeds aan elkaar vast. Geduldig wachten ze nog 10 minuten totdat de natuur het zegel verbreekt en ze weer twee hondjes zijn.
Nora komt al snel binnen en de vrijer wordt opgehaald door zijn baas. Precies op tijd. Nora valt in coma. De volgende dag is Nora weer de oude, alleen ze eet opeens van alles dat ze normaliter laat staan. Het zaad is binnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten