Het meisje kwam elke week bij de actrice de binnenboel doen. Het was begin jaren '90, ze was het allereerste Poolse meisje in Nederland. De actrice was gezien, speelde pittige rollen in moderne stukken. Haar talent zat hem in spelen, niet in opruimen. Dat vond ze slaapverwekkend. Ze herkende zich in het meisje dat enorm haar best deed. Ze betaalde haar goed, maar voelde zich toch schuldig. Wat is dat voor land? Polen? De actrice wist het niet. Iets met duisternis, dacht ze.
Zelf deed ze ook enorm haar best om een rol in de vingers te krijgen. In de toppen van haar vingers. Ze was klein, roodharig, goedlachs, fanatiek en trots.
Ze had een enorme garderobe met jurken, hoeden en wel honderd paar schoenen.
Op zekere dag kwam ze op het meisje af met een roestkleurig truitje. Erg hè, dat als je jong bent zoals jij je geen geld hebt om kleren te kopen en als je oud bent zoals ik en niet mooi meer je alles kan kopen. Hier. Voor jou.
Het meisje was verbaasd en heel blij.
Vandaag hoorde het meisje die nu een moeder is van 2 kinderen en op een berg woont aan de andere kant van Europa dat de actrice is doodgegaan.
Dit wist ze nog en ze vertelde het mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten