Mr. Nobody is een film (premiere 2009) van de Belgische regisseur Jaco van Dormael. De film gaat over het jongetje Nemo dat voor de gedwongen keuze wordt gesteld om voor een van zijn ouders te kiezen die gaan scheiden. De kortsluiting die dit in zijn hoofd veroorzaakt jaagt zijn fantasie op hol en hij laat alle mogelijke in het verschiet liggende scenario's de revue passeren. Maar niet alleen dat, de regisseur bemoeit zich er ook regelmatig tegenaan. Zo miegelt het van de filosofische tussenscènes, waarbij bijvoorbeeld de entropie veroorzaakt na de Big Bang in stelling wordt gebracht. Of meer dan vierdimensionaliteit. Of de bedrieger Tijd. Voortdurend krijgen personages ongelukken, veroorzaken ongelukken, gaan dood en staan op uit de dood. Van Dormael is eloquent qua beeldtaal en wat betreft de muziek die die beelden krachtig ondersteunt. Satie, Faure, Buddy Holly proberen lichtvoetigheid te geven aan een lappendeken van beeld en dat lukt ook. Het lijkt erop alsof de regisseur de valkuil van de zwaarte heeft voorzien en zich daar behendig tegen heeft gewapend. De ambitie om Grote Gevoelens over te brengen kan niet onder stoelen of banken worden gestoken. Het is een Paard van Troje. Met lichte toon probeert hij de innerlijke verscheurdheid van de kleine jongen voelbaar te maken. Toch lukt dat niet. Waarom niet? Omdat de verhaallijn te academisch is om de emotie op te wekken. Flardsgewijs krijg je als toeschouwer wel wat emotie binnen, maar van Dormael heeft er zo 'goed' over nagedacht, dat wanneer je eenmaal op een spoor zit hij dat gevoel onderbreekt met een andere spotlight, een andere invalshoek, die het gevoel niet ondersteunt, maar juist verwart en dooft.
De film is interessant studiemateriaal voor studenten van de filmacademie, maar als u een potje wilt janken kunt u beter een aflevering van Het Kleine Huis op de Prairie gaan herbekijken. Misschien minder smaakvol, maar wel zo effectief. Maar alle gekheid op een stokje, ook levert de film niet wat hij pretendeert: inzage in het drama van de kleine jongen die niet kan en wil kiezen. Wat blijft er over? Een prachtig gefotografeerde film, een eigengereide cocktail aan ideeen en acteurs die bewonderenswaardig vakbekwaam doen wat ze moeten doen. Een geniale draak van een film met een plot die zijn doel mist. Als je professor moet zijn om te weten waar het over gaat, heb je het niet begrepen. De sleutel tot gevoel zit hem niet in filosofisch geleuter, maar in een rechte lijn naar de afgrond. Die andere chaotische en lichtvoetige leuteraar, Woody Allen, beheerst wel de kunst van het overbrengen van gevoel. Hij weet wel dat je kunt sollen met de toeschouwer tot je dubbel ziet, als je je maar aan de ijzeren wetten van de opbouw van een plotlijn houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten