Persoonlijke brandweerman

Mijn vrouw is mijn persoonlijke brandweerman.

Een ex-werknemer van ons cafe die een dorp verderop woont, belt en vraagt of we nog stookhout nodig hebben. (Dit betekent dat hij geld nodig heeft, want niemand belt midden in de winter voor het verkopen van hout. Dit doe je in het voor- of najaar.) Hij heeft beuk. Beuk heeft vergeleken met andere houtsoorten zoals berk, spar en den een hoge calorische waarde. Je kunt het ook voelen: een stuk beuk is veel zwaarder dan een stuk den of spar.

Deze Arkadius of Arek (naar het Nederlands vertaald zou dit Arkje zijn) heeft het talent om alles wat in zijn nadeel is, om te buigen naar een voordeel. Een natuurlijk handelstalent.

Zo kreeg hij ons zo gek om zich meer dan eens van huis op te laten halen en brengen als wij hem dringend nodig hadden in de zaak. Quid pro quo, voor wat hoort wat, is zijn gulden regel.

Of we dus stookhout willen. Is het droog? Ja het is droog. Is het in stukken gehakt van 30cm? Ja het is in stukken gehakt van 30cm. Kom je het brengen? Nee want er ligt nu teveel sneeuw en dan kom ik niet bij jullie naar boven. Maar hoe wil je het dan doen? Nou, ik sla het op bij mij thuis in de schuur en als de sneeuw gesmolten is kom ik het brengen. (Hij bedoelt: je betaalt mij nu het volledige bedrag en als het weer het toelaat kom ik het brengen.)

Les 1 van wonen in Polen: betaal niemand die je iets wil leveren ooit vooraf, omdat je daarmee de motivatie van de verkoper weghaalt om de transactie te finaliseren.

Dat wordt dus ge-eikel: In het voorjaar mag je het zelf komen ophalen. Of de brandstofprijs is omhoog gegaan. Of hij heeft het doorverkocht en kan nu alleen duurder hout leveren. In alle gevallen moet je bijbetalen.

Mijn vrouw, een Poolse met een blinde vlek voor de onaangename kanten van haar landgenoten, wil desondanks accoord gaan en verwijt mij dat ik beren op de weg zie die niet bestaan en ik krijg zoals altijd les dat ik meer vertrouwen in andere mensen moet hebben.

En als het mis gaat dan mag ik het oplossen: hout zelf ophalen, bijbetalen, ruzie maken met de verkoper. "Dan had je maar niet naar mij moeten luisteren en je eigen zin moeten doen."

Ik ben je persoonlijke brandweerman, maar of er geblust wordt hangt van jou af.

Dit keer wordt er niet geblust.

Nee, Arek, we kunnen je pas betalen als je het voor de deur komt brengen. (Hij had kunnen zeggen: "Maar waarom vertrouw je mij niet, er gebeurt heus niks met dat hout, bij mij ligt het veilig", maar niets van dit alles. Hij heeft het geld dus echt heel hard nodig.)

Ok, dan wacht ik tot de omstandigheden verbeteren. Ik bel je dan wel, zegt hij.