Het laatste popconcert dat ik had gezien was Frankie Goes to Hollywood in Ahoy. Het moet in 1986 geweest zijn. Daarvoor Olivia Newton-John in de Jaap Edenhal in november 1978, op de top van de roem die voortvloeide uit Saturday Night Fever. En nu Sade. Het was dus even geleden. Een fanatieke concertganger ben ik niet, dat is een overbodige opmerking, maar ik maak hem toch. Het speelde zich af in O2World in Berlijn. De voorpret begon al toen ik midden in de winter de kaarten kocht. Het concert was op vrijdag de 13e (mei), maar geen ongeluk gezien, die dag. Sade is sterker dan het noodlot. Het voorprogramma begon om 20.00 uur en werd verzorgd door The Jolly Boys, een band met oude mannen uit Jamaica. Slecht genoeg om te verlangen naar de hoofdact, en goed genoeg om je niet bekocht te voelen. Het zat vol met cliché's van hand tegen je kruis houden en neukbewegingen maken, en tot vervelens toe na elk nummer zeggen: Jolly Boys love Jolly Girls. Het vreemde bewegen met stijve benen leek niet te komen door ouderdom, maar door de dansstijl die klaarblijkelijk bij deze subcultuur hoort. De leadzanger had een stem alsof hij afwisselend zijn keel smeert met pruimtabak en kwaliteitshavana's. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik naar dilettante circusartiesten zat te kijken, die hun gig routineus afdraaiden, maar ze konden wel spelen en ze waren op tijd gekomen voor hun act, dus misschien was dat rommelige slechts schijn en gevoed door vermaledijde vooroordelen in mijn hoofd. Na 3 kwartier was ik toch blij dat de oude bokken in de coulissen verdwenen. Er volgde een changement van een half uur, waarbij de scène helemaal leeg werd gemaakt. Wat overbleef was een licht oplopend zwart podium dat door 2 roadies onophoudelijk werd gedweild.
Om 21.15 doofden de zaalichten en begon Sade. Ze kwam van onder het podium in een bad van halogeenlicht recht op het publiek aflopen op Soldier of Love. Ze was gespannen dat kon je horen, niet zien. Haar gezichtsuitdrukking was zo gecontroleerd als in een videoclip. De techniek moest de eerste minuten vechten met een geluidsmonitor die verkeerd stond afgesteld en die ging brommen bij teveel bastonen. Maar dit werd on-the-fly getackeld. Pas bij het derde nummer Diamond Life kwam de rust erin en nadat de zaal de tent had afgebroken, ontspande Sade zichtbaar met een glimlach van oor tot oor. Sade is geen prater, zoveel is duidelijk, want als ze 3 keer iets tegen de zaal heeft gezegd, is het veel. Sade is de tegenpool van veel vrouwelijke popsterren die zich als hoeren door videoclips bewegen of dit nu door dwang van de productie is of omdat ze zelf denken dat ze daarmee scoren. Ze is ingehouden, maar verre van preuts. Ze heeft klasse, maar is geen ijskoningin. Ze legt het er niet dik bovenop, maar is volledig open en geniet overduidelijk van het samenspel met de 17.000 mensen in de zaal. Ik heb me af zitten vragen wat ik zou willen van dit concert om het tot een geslaagde avond te maken. Onwillekeurig wil je toch zo'n artiest wat beter leren kennen. Je hebt er 400km voor gereisd en 100 euro voor betaald. Je kent haar van honderden keren op de radio en tv en thuis van je platen en cd's.
Ik werd op mijn wenken bediend, want Sade ging totaal los. Niet doordat ze plotseling haar borsten uit haar blouse schudde of met haar hoofd ging zwaaien. Nee, het zat hem puur in wat ze uitstraalde. Een enorm plezier in het doen wat ze stond te doen, en de glimlach die je overal doorheen kon voelen, ook als de tekst van een liedje om een andere expressie vroeg.
De laatste nummers had ze een witte strakke jurk aan die niet wilde verhullen dat ze 52 is. Heur haar had ze daarbij los, het leek een beetje alsof je haar betrapte, 's morgens in haar nachtpon voordat ze de kans had gehad zich op te maken. Maar dit werd geen moment onsmakelijk of afstotelijk. Integendeel. Het vergrootte haar grandeur tot de 5e macht. Wat ze de laatste nummers liet zien was pure geestkracht, onweerstaanbaar mooi en onweerstaanbaar vrouwelijk. Dat haar stem bij het nummer dat begint met "There was a woman in Somalia" af en toe uit de bocht vliegt is geen probleem, omdat ze 99% loepzuiver staat te zingen. Ze is geen moment ijdel of op zichzelf gericht, al zullen kwade tongen dit wel beweren, als je ziet hoe ze qua uiterlijk niets aan het toeval overlaat. Ondersteund door muzikanten die geen twijfel kennen en zo professioneel zijn dat je nooit je tenen hoeft te krommen en alleen maar genietend het hele spektakel als een waterval over je heen kan laten denderen.
Heb ik waar voor mijn geld? Ja. Ja. Ja. De Sade die in clips nogal eens kil kan overkomen blijkt een warmbloedig publieksbeest dat zich 2 uur lang uitlevert aan een uitzinnige arena. Sade is al jaren geleden geridderd. Dat is goed gezien door de queen. Sade is de aristocratische soldier of love.
Concertagenda
Geen opmerkingen:
Een reactie posten