De foto hierboven staat langs een doorgaande weg in de Poolse stad Klodzko. De man ziet eruit als een mannelijke heks die zich vernkneukelt over het brouwsel dat hij bereidt om tegenstanders te vergiftigen. De zieke glimlach verraadt het brein van een waanzinnige, die niet op posters thuishoort, maar in een inrichting.
Je hoort hem, a la Marten Toonder, kakelen, hè hè hè.
Nee, dit is geen anti-reclame om je het eten van vlees tegen te maken, maar een mislukte poging mensen te verleiden vlees te kopen. Om het allemaal nog erger te maken moeten we geloven dat de man geen (vieze) kok, maar een monnik is, kijk maar, hij heeft een pij aan en een koord om zijn bespekte heupen. Geen door onthouding getekende monnik natuurlijk, maar eentje die het ervan weet te nemen en als digestief zijn stinkende jodocus tevoorschijn haalt om zich te vergrijpen aan de koejongen die gehurkt op een driepoot aan het melken is.
De bedenker van de campagne had het volgende voor (zijn wazige) ogen: We laten de vleesproducten van onze klant presenteren door een monnnik. Hiermee wekken we de indruk dat het gaat om producten die op ambachtelijke wijze en zonder kunstmatige toevoegingen zijn gemaakt.
De illusie van het zuivere klooster wordt hier nog gepikt. De duistere kant van het celibaat kan hier nog net geforceerd onder het tapijt gehouden worden.
De lach van de monnik werd door de bedenker niet geinterpreteerd als sluw en verdorven, maar als genietend en kwaliteitsbewust.
Hoeveel stront kun je in je ogen hebben.
Campagnes om vlees te promoten zijn een uitdaging. Als ik een folder in de bus krijg van de witte slagerij ga ik direct kokken en zweer ik keer op keer bij de Cocosborstels Van De Deurmat om alleen nog planten te eten.
Je kunt beter Mozartkoeien laten zien op een Alpenflank met een lachend gezelschap op de voorgrond. Vlees moet je niet letterlijk nemen.
Als deze campagne effectief is, dan zegt dat alles over de Poolse consument.
De slierterige hoop vlees waar de monnik met 1 hand iets uithaalt is geen aantrekkelijke dis maar een kluwen riekende ingewanden. Bon appetit!
Ik was er al 100 keer langsgereden. En elke keer moest ik glimlachen om het amateurisme. En om het nog erger te maken. Er is er nog een van. Die houdt u nog van mij tegoed. Ook een man. Maar in een wit slagerspak. En met een treurnis in zijn ogen alsof hij zojuist zijn schoonmoeder heeft gefileerd en niet weet hoe hij alle sporen daarvan kan uitwissen.
En nu de vertaling.
Ik weet dat ik goed eet!!!
En jij?
Voorraadkamer
van Traditionele
Poolse
Specialiteiten
vanaf 1989
in Koremba
***
Klodzko
Poolse Legerstraat - naast banketbakkerij
Geen opmerkingen:
Een reactie posten