Oude mensen

In Polen zijn ze er nog. Oude mensen. Traag op weg naar de supermarkt. Wankel op de benen. Vallend tegen een winkelruit. Struikelend over het zebrapad. Liggend naast een portiek, als een omgekeerde tor.
Met petten uit de tijd van Stalin. Een bolknak in het hoofd. Perkamenten huid. Een bochel die ze dwingt naar de grond te kijken. Naar de grond te kijken. Naar de grond.
Een doodsstrijd die wel een half jaar kan duren. De lichaamssappen die het lichaam ontvlieden via alle denkbare en ondenkbare uitgangen, kieren en porien. Nu eens gillend, dan weer jammerend van de pijn bidden dat het klaar mag zijn. Corrupte doktoren die weigeren pijnstillers te geven als er niet betaald wordt. Geen compassie op de gezichten, maar uitgestreken gelaatstrekken. Compassie zet je aan of uit met bankbiljetten. Op zondagochtend schuldig en op zondagmiddag bezopen. Katholiek ben je op zon- en feestdagen, niet op werkdagen. Weet u mevrouw, ik begrijp uw moeders situatie, maar u moet ook mijn situatie begrijpen. Pijnstillers worden niet vergoed door de Staat. U wilt toch ook niet dat ik ze uit mijn eigen zak betaal? Jammergenoeg is dit Polen. En hij scheurt weg in zijn Landcruiser.

Hoe anders is dat in Heemstede. Geen bejaarde te bekennen. Die zijn sinds 1984 uitgestorven. 80-plussers huppelen hier op hun witte tennisschoenen, kleinkind aan de hand. Van winkel naar koffietent. Je ziet de jongens en de meisjes er nog doorheen. Jawel, ze gaan ook dood, maar daar merk je niks van. Op een dag zijn ze er gewoon niet meer. Geen beschamend geknij over centjes. Geen theatraal gegil. Of panisch gehuil. Hooguit ingehouden gesnik. Of een betraande wang. Beschaafd gebabbel. Het gerinkel van koffielepels en taartvorkjes. Het knisperen van de ochtendkrant. De eeuwige wind van de Noordzee die de kronen van de bomen op de Binnenweg doet ruisen.