Het schiet alle kanten uit. De pers hijgt de ene week over de vermeende verkrachter DSK en de andere week over de vermeende depressieve, drugsverslaafde, aids-besmette kamermeid. Je weet niet wat waar is. Het publiek (en ik ook) vreet de berichtgeving als junkfood. Blijkbaar vindt men het geen probleem om heen en weer geslingerd te worden tussen de ene en de andere waarheid. Men vindt het zelfs lekker. Volvreten, vinger in keel, kotsen, aanliggen en doorvreten.
Als de waarheid er dan niet toe doet, wat is er dan dat deze soap onweerstaanbaar maakt?
Omdat er voor elk wat wils is. Er is een assepoester die kan veranderen in één van haar stiefzusjes. En er is een kwade tovenaar die kan veranderen in koning Goedbloed. En van de weeromstuit kunnen ze ontelbaar keren heen- en terugveranderen.
Ik persoonlijk ga voor DSK.
De fascinatie voor DSK wordt ingegeven door de angst die iedereen herkent om op een dag door de mand te vallen. Ieder mens houdt op een bepaalde manier de schijn op. En wie dat ontkent liegt. Het is de ultieme nachtmerrie. De verboden driften die zorgvuldig voor de buitenwereld verborgen zijn komen aan het licht en leiden tot je val. De schaduwzijde van je talent die niemand mag zien, maar die je wel nodig hebt om kracht te kunnen maken, die een motor is voor je excelleren, komt bloot te liggen.
Een moment van onoplettendheid, van overmoed of hoogmoed of van behoefte aan ontspanning die je zo nodig hebt en het kan met je gedaan zijn.
DSK is het perfecte voorbeeld om aan deze angsten te appelleren:
Hoger kun je niet stijgen, dieper kan je niet vallen.
Hij hoeft het niet eens gedaan te hebben. De wil om te griezelen laat zich niet stoppen door zoiets prozaisch als de waarheid.
Wat we zien als een ongeschoren, in de boeien geslagen DSK afgevoerd wordt is de gapende krater van onze eigen angst en dat vinden we lekker, omdat we het gevoel heerlijk vinden dat het niet voor ons geldt. Het is ultiem voyeurisme. Kijken naar iemands ongeluk in de wetenschap dat het ons had kunnen treffen, maar ons ongemoeid laat.
Het is daarom te hopen dat de advocaten van het kamermeisje weer voor een omslag zorgen in de zaak.
Een tevreden DSK haalt de spanning uit het verhaal.
Onuitwisbare klodders sperma op ondergoed, het nachtkastje, de lampenkap en de empire salontafel. Het beeld van een onuitputtelijke, hijgende overal in het rondspuitende en op alles rijdende oude bok, voedt de angst en is goed voor de kijkcijfers. De corporate leader, strak in het pak die zich niet kan beheersen en zijns ondanks verandert in een sprietsende sater, dat is wat we willen zien.
It was beyond my control.
Een medewerkster van het IMF die claimt te grazen te zijn genomen in de bezemkast en op de proppen komt met een gewenste ongewenste Dominique junior.
It was beyond my control.
DSK met een voorbindbaard in een kinderpornofilm.
It was beyond my control.
En de waarheid, ach, die doet er allang niet meer toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten