We denken over kippen. Een regionaal populaire soort is die van de groenpoters. Een kip waarvan het pootje groen is en het eitje smaak heeft. Om er 10 te kopen, in de zomer de eieren ervan te hebben, ze in de herfst te slachten en dan volgend jaar hetzelfde te doen.
Dat stelt mijn vrouw voor, ze is praktisch.
Dat slachten gaat ze zelf niet doen, dat valt mij toe. Ze doet de gordijnen dicht en de televisie aan als de slachtpartij aan de gang is en de koploze hennen om het huis heen rennen. Ik kom binnen als het voorbij is. Ze verwacht een eindproduct.
Er is iets dat mij niet bevalt. Ik kan het zelf doden wat je gaat eten billijken. Maar om de gehele levende have op een middag in de herfst over de kling te jagen stuit mij tegen de borst. ("Maar jonge sla in september, net geplant, slap nog, in vochtige bedjes, nee.")
Het is te praktisch. Het is misschien goedkoper, maar er zijn grenzen.
We komen tot een compromis.
Er moet een winteronderkomen worden gebouwd, zodat de kippen die we niet eten gewoon door kunnen leven. Totdat we honger krijgen. Dan kom ik in het geweer.
Maar zover is het nog niet.
Het zijn slechts plannen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten