Om de vijver op te helderen kocht ik een jaar geleden 2 graskarpers.
Behalve plankton aten ze ook alle waterplanten op. De net gekochte lisdodden gingen er in als koek. En aan vermenigvuldiging deden ze ook. De honderden kindvisjes overleefden de winter lachend onder een plak ijs van een halve meter en waar je nu kijkt zie je ze.
Mijn zoons zijn gefascineerd en niet weg te slaan bij de waterkant. De oudste heeft moordzuchtige neigingen. Hij heeft een wetenschappelijke natuur. En schuwt het experiment niet. Wormen worden geciseleerd, kikkers geplet en sprinkhanen houdt hij net zolang in een potje tot ze krankzinning geworden zijn.
Ik weet dat en probeer te redden wat er te redden valt en hem tegelijkertijd de liefde voor al wat leeft aan te praten. De kikkers die van de week in innige omhelzing aan het paren waren heeft hij met rust gelaten, al probeerde hij wel de mannetjes van de ruggen van de vrouwtjes los te trekken.
Gisteren kwam hij met 4 graskarpertjes van 2 centimeter lang in een bakje aanzetten, gesecondeerd door zijn broertje. Trots en bang dat ik aan het feest een eind zou maken.
Ik zei knap dat het je gelukt is ze te vangen, maar zet ze nu maar terug. Hij knikte van ja. Ik ken die beloftes en volgde hem door het raam tot ik gezien had dat hij het bakje leeggooide. Maar vanmorgen klikte de kleinste dat hij er toch 1 door midden had gebroken bij hun 'basis', de glijbaan.
Om de kleine niet te verraden, heb ik niets tegen de oudste gezegd. Maar ik weet wat voor vlees ik in de kuip heb.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten