woensdag 28 december 2011

Tourette

Hij schrijft niet meer. Uit zijn pen kwamen alleen nog woorden als stront, kont, kut en kit. Wilde hij het professoraat bezingen van meneer Peereboom -taart-. De vogel op de rand van de goot -trut-. Het kind met bloedende knie -gort-. De betweter door wie alles goedkomt - hals-. Geteisterd werd hij door een ingang die een uitgang wilde zijn. Een aarsmond. En om dit geouwehoer de kop in te drukken gooide hij zijn bovenanus vol met stoere drank op de schouders geslagen door collega-mafketels.
Als hij rond 4 uur naar huis strompelde was er nog 1 woord dat erin paste -FEBO-.
Hij zou beter in de Amstel kukelen. -zorg- -vliedt-

vrijdag 9 december 2011

Branie

Met hoofdpijn stond hij op, de oude man. Sloffen en badjas aan. Nespresso aan. De storm had de hele nacht geraasd. Alsof de hele straat de hele nacht bezig was met kliko's te verplaatsen. Plastikken wielen op straatklinkers echoënd in de klankkast van lege vuilnisbakken. Op het schoolplein waren de kinderen als idioten aan het schreeuwen. Zo schreeuwden wij vroeger niet. Wij schreeuwden beschaafd. Wij deden spelletjes. Deze kinderen hebben een fixatie op elkaar. Alsof ze elkaar naar het leven staan. Misschien moet dat wel. Moeten ze oefenen om te overleven.
De hoofdpijn zat als een breinaald in zijn nek en kwam er bij zijn rechteroog weer uit.
Alka Seltzer dan maar. Hij staarde als een kind in het glas. Zo gaat het met mij ook. Nog even en ik ben opgelost. Zo oud als hij was had hij altijd zijn lichtzinnigheid vastgehouden. Lichtzinnigheid die omgekeerd evenredig was met de bangerik in hem. Hij was zo lichtzinnig als hij kon panikeren. Als de donkere kant van de maan. Latent, maar ontkend. Anders viel er niet te leven. Op het uur U zou hij zich zonder verzet overgeven, dat wist hij zeker. Het bruistablet spoot naar de oppervlakte. Maar daarvoor zou de angst hem te grazen proberen te nemen, en was je uitgepraat.
Zolang er branie is, is er leven.
Hij sloeg het glas achterover en de gordijnen open.

woensdag 7 december 2011

De actrice en het meisje

Het meisje kwam elke week bij de actrice de binnenboel doen. Het was begin jaren '90, ze was het allereerste Poolse meisje in Nederland. De actrice was gezien, speelde pittige rollen in moderne stukken. Haar talent zat hem in spelen, niet in opruimen. Dat vond ze slaapverwekkend. Ze herkende zich in het meisje dat enorm haar best deed. Ze betaalde haar goed, maar voelde zich toch schuldig. Wat is dat voor land? Polen? De actrice wist het niet. Iets met duisternis, dacht ze. 
Zelf deed ze ook enorm haar best om een rol in de vingers te krijgen. In de toppen van haar vingers. Ze was klein, roodharig, goedlachs, fanatiek en trots.
Ze had een enorme garderobe met jurken, hoeden en wel honderd paar schoenen.
Op zekere dag kwam ze op het meisje af met een roestkleurig truitje. Erg hè, dat als je jong bent zoals jij je geen geld hebt om kleren te kopen en als je oud bent zoals ik en niet mooi meer je alles kan kopen. Hier. Voor jou.
Het meisje was verbaasd en heel blij.

Vandaag hoorde het meisje die nu een moeder is van 2 kinderen en op een berg woont aan de andere kant van Europa dat de actrice is doodgegaan.
Dit wist ze nog en ze vertelde het mij.

maandag 5 december 2011

De kerstman en de kerstman

Laatst vroeg mijn zoontje van 5 aan de kleuterleidster waar de hulpjes waren van de kerstman. Ze zei dat hij geholpen wordt door elfjes. Ze las een verhaal over Sinterklaas, Święty Mikołaj, die verdacht veel lijkt op de kerstman, met een luchtslee getrokken door rendieren. Mijn zoon mag in deze periode elke avond zijn schoen zetten, en dankzij het Sinterklaasjournaal weet hij dat Sinterklaas geholpen wordt door Zwarte Pieten. Dat de Poolse Sinterklaas op de kerstman lijkt en niet op de goedheiligman, daar stapte hij even overheen, maar het ontbreken van de pieten was ontoelaatbaar. En terecht, want er wordt hier een potje van gemaakt.
Die vent die op de kerstman lijkt heet Sinterklaas en over 3 weken heet hij weer Sinterklaas. Hij komt dus 2 keer in december. Die van kerstmis komt ergens uit het Hoge Noorden en waar die van 5/6 december vandaan komt, daar heeft niemand het over. Omdat niemand het weet.
Voor het begin van de Amerikaanse invloeden, begin jaren '90,  leek de Poolse Sinterklaas nog op de Nederlandse met een mijter en een staf, evenwel zonder Zwarte Pieten. Maar na die tijd hebben de Polen het overzicht verloren en de Goedheiligman ingewisseld voor een premature kerstman. En was dat maar het enige, ze hebben ook hun Grootvadertje Vorst of Sterretje (Gwiazdka) ingeruild voor diezelfde kerstman.
En de kinderen hebben het nakijken. Want Sterretje is kerstman geworden en Sinterklaas is ook kerstman geworden.
En zo heeft de commercie ervoor gezorgd dat de kindertjes overladen worden met cadeaus door een oude vent die 2 keer komt, die een rode jas in verschillende lengtes draagt, een witte baard die soms rond en kort is en soms vierkant en lang, die de ene keer op een schimmel zit, soms op een boot, dan weer op een slee. Soms met een stijve muts met een kruis erop, dan weer met een afhangende muts met een witte pompoen. Soms geholpen door elfjes of kinderen, dan weer door zwarte pieten. Vindt u het gek dat uw kind zich afwendt van die incoherente griezel waarvan je nooit weet hoe die zich nu weer zal presenteren? En zich stort op het openscheuren van de pakjes in plaats van bij kweeniewie op schoot te moeten zitten?

Daarom het volgende voorstel. 
Die nare dikke schrokop van een kerstman krijgt een rotschop en op 5/6 december komt de Goedheiligman met of zonder Zwarte Piet. En met kerst komt de Grinch vertolkt door Jim Carrey met de voice-over van de keizer der acteurs Anthony Hopkins. Die is veel leuker dan die obese pederast die te pas en te onpas ho-ho-ho roept en de hoer is van een drankje dat het glazuur van je tanden laat springen en je maag in een leerlooierij verandert.