zaterdag 29 oktober 2011

Bejaarde valk

Hoog in de lucht.
Zijn blik kamt over de grond
Als een grasmaaier van krant.
Klinkt zich vast aan een picknicktafel.
Rot de appel.
En een blikje Estimated Trademark vol wespen.
Concentratievergissing.
Als een kapotte nagel haakt aan een hoogpolig tapijt.

Gebraden haan

Zijn hersenen waren als een aap
Goed in kunstjes
Anderen waren onder de indruk
Maar hij viel erbij in slaap

vrijdag 28 oktober 2011

Geluk

In taal gezegd
Gestanst in bloed
Geheugen in zand
Verloren in voorsprong
Gevangen in vliegticket
Gevaren in bestek
Gehuld in vulling
Gezin in gezondheid
Gebrek aan braaksel
Geweld in aardbeienjam

Gefeliciteerd met de aankoop van dit kwaliteitsproduct

Tegen de massamoord op de micro-organismen

En daarom gaan we over tot harde actie. Want we pikken het niet langer. Te lang al laten we over ons heen lopen. Dat moet stoppen. Niemand die zich het lot van de micro-organismen aantrok, het was een blinde vlek. Geaccepteerde genocide. Maar nu niet meer. De misdaad staat nu in het volle licht. Met de ontwikkeling van de wetenschap en techniek zijn we ons bewust geworden van het lijden van de micro-organismen en vinden we dat het zo niet langer kan. Daarom dringen we er bij beleidsmakers op aan om alle anti-biotica te verbieden en we werken aan een verbod op het aanmaken van anti-stoffen. We gaan een nieuwe tijd tegemoet. Een tijd van microbiologische waardigheid en bacteriologische ethiek.
In de komende jaren zal er een nieuwe mens opstaan. Een mens die ethisch is tot op het bot. Niet half ethisch, dus niet ethisch, maar ethisch tot 24 cijfers achter de comma, dus ethisch ethisch.
Met het nemen van zijn verantwoordelijkheid voor ALLE leven, zal er een mens opstaan met een brandschoon geweten, vrij van schuld.
Dat daar tegenover staat dat u korter leeft is het waardige prijskaartje dat daaraan hangt. Want de beloning is eeuwige rust.

Geinteresseerd? We zoeken nog vrijwilligers. U kunt zich aanmelden via tegendemassamoord.ikbenanders.nu

maandag 24 oktober 2011

Patriarchenvijver

Mark Rutte, premier van Nederland was pas geleden op bezoek in Rusland. Even uitblazen in het Wilde Oosten tijdens de eurobesluiteloosheidscrisis. Kysia Hekster is correspondent in Moskou en vond een mooi aanknopingspunt met Nederland, het bruine café Rembrandt bij de Patriarchenvijver, hartje Moskou. Stroopwafels, Heineken, bitterballen, u kent het wel, voor de brallende ballen met een uncorporate (want niet stoer) verlangen naar de moederborst.
Welnu, hier dus, kwam een aantal ondernemers aan het woord met stoere verhalen over dat er veel geld valt te verdienen in Rusland, maar dat het nog steeds door en door corrupt is.
Als je niet hele dagen kwijt wilt zijn met iets regelen, huur je een bedrijf in dat voor jou in de rij gaat staan.
Maar daar wilde ik het niet over hebben. Van de uitbater zwiepte de camera naar de ramen met uitzicht op de vijver. En de vijver maakte de journaliste, het café en de premier van alle Nederlanders tot figuranten.
Ik hoorde de laatste zin van het eerste hoofdstuk Praat nooit met vreemdelingen uit De Meester en Margarita van Michael Bulgakov dat zich afspeelt bij de Patriarchenvijver.

Het is heel eenvoudig-vroeg in de morgen op de veertiende van de lente-maand Nisan kwam de Gouverneur van Judea, Pontius Pilatus in een witte toga met bloedrode biezen met de schuifelende tred van een cavalerist naar buiten op de galerij die de twee vleugels van het paleis van Herodes met elkaar verbond.

Pau!l

Paul de Leeuw probeert het weer. Met meer van hetzelfde. Aangekondigd werd dat de au in Paul zou staan voor het ruwe randje, alsof dat voor De Leeuw een novum is. Beledigen en shockeren is zijn core-business. Dus wie dat bedacht heeft, denkt daarmee te scoren. Terwijl ik juist zou zeggen dat het publiek toe is aan een meer rustige Paul, die schreeuwerd die kennen we nu wel.
In de madiwodo-show waarvan ik de enige kijker was, werd ook behoorlijk tekeer gegaan. U heeft het niet gezien, maar gelooft u mij, zo was het.

Ik begrijp niet dat mensen zich laten verleiden gast te zijn bij de Leeuw. Want meestal loopt het slecht met je af. Voor de Leeuw is een gast een gebruiksvoorwerp, een rekwisiet. Mies Bouwman kwam er nog het beste van af, daar werden nog wel een paar woorden mee gewisseld, maar ook zij moest op commando zeggen Start de band, omdat dat paste in de perverse nostalgische droom van Paul. Later stond Mies Bouwman er maar wat verloren bij tussen Onbekende Nederlanders die op een weegschaal moesten staan. Dat ze zich in zo'n situatie laat brengen is de vergissing van Mies Bouwman zelf. Ze moet lekker thuisblijven en jam maken en alleen aan eervolle programma's meewerken. Wel moet ik toegeven dat het toezingen van Mies door Paul met Ik heb je lief mooie TV was, maar die lijdensweg van daarvoor was totaal overbodig.
Over Frans Bauer ga ik het niet hebben. Je gaat ook niet de smaak van een frietje mayo bewieroken. Daar schaam je je voor.
Dan was er nog landbouw-politicus Henk Bleker aan wie de vraag werd gesteld of zijn broer Anus heette. Hij wilde weglopen, maar kon het niet, want wat hij had moeten doen was thuisblijven. Het zou dus laf zijn geweest en hij zou hebben laten zien dat hij zichzelf dom vond dat hij gekomen was, als hij uit de uitzending was gelopen. Dus lachte hij als een boer met kiespijn en zei minuten later dat zijn broer Jurriën heette. Arme man.

Het cabaret-groepje was leuk en het voetenitem op het einde totaal mislukt. Niet grappig en weer met gasten die hij niet 'benut', maar ook hier geldt: eigen schuld dikke bult, dan moet je maar niet komen. Bij Paul ben je disposable.
Koos Alberts zat voor paal met zijn blote voet. Atlete Cooman kwam helemaal niet aan het woord. Het hele item had kop noch staart en niemand lachte. Oh ja, en Frans Bauer was kok die om zijn eigen grappen lachte. Haha.

Patiënten, gehandicapten, bejaarden werden als vanouds van stal gehaald om te dienen aan het hof van Koning Paul.
Nee, patiënten, gehandicapten en bejaarden gingen op bezoek in de stal bij Koning Zwijn, zich overleverend aan de willekeur van diens behoeftes.
Gewilde Publikumsbeschimpfung.

Wat hem kan redden? Bescheidenheid? Deemoed? Luisteren? Zegt u het maar. Een andere Paul. Pau?l niet Pau!l. Hoe kan iemand met zoveel talent en intelligentie dat niet zien?
Je zou denken dat de Leeuw het na 3 flops wel begrepen zou hebben, maar nee. Een blinde vlek? Daar is hij te gis voor. Dan is er maar 1 verklaring. Hubris. Overmoed. Een dodelijk elixer van overmoed met zelfvenietigingsdrang. Hij wil uitgekotst worden en overvoert andermaal het publiek met zijn rariteitenkabinet op de braderie.
Nou goed, hij heeft het zelf gewild. Hoe harder hij doorgaat, hoe harder hij gaat worden uitgekotst. We gaan getuige zijn van de eerste publieke TV-persoonlijkheidszelfmoord in de geschiedenis van de Nederlandse TV. Mark my words.

Onraad

Ik heb 2 honden. Teven. Ze heten Nora en Matylda. Matylda is een raszuivere kaukasische herder die bij ons is sinds 2007, 70 kilo. Nora een klein zwart hondje van de markt, vuilnisbak en wekker van Matylda, geboren 2008.
Vannacht waren er herten aan het grazen op niet meer dan 10 meter van ons huis. Beide honden hadden het op een uitzinnig blaffen gezet, toen ik het dekbed wegsloeg om te kijken wat er aan de hand was. Ik zag een hinde voor mijn raam staan.
Het blaffen kan allerlei redenen hebben. Het stikt hier in het dorp van de hillbillies die bij nacht en ontij op stap gaan, dus het kan zomaar zo'n feldwebeltje met duistere sexuele voorkeuren zijn die door de bossen loopt. Of bij een wolkenloze nacht een partijtje blaffen tegen de sterren in het algemeen en de maan in het bijzonder behoort ook tot de mogelijkheden. Of wild waaien kan ook reden zijn voor geblaf. Of het gegeten hebben van een bot. Tevredenheidsgeblaf.
Kortom, je kunt er geen pijl op trekken wat de reden is, maar geblaft moet er worden. Tenzij er geslapen moet worden. Als er moet worden geslapen kan er niet worden geblaft. Tenzij er geblaft moet worden.

maandag 17 oktober 2011

Kettingvriendschap

Vandaag ontving ik de onderstaande tekst in mijn mailbox.

Geluk maakt je vriendelijk
Beproevingen maken je sterk
Verdriet houdt je menselijk
Mislukkingen houden je nederig
Maar alleen de hoop laat je vooruitgaan.... 

Vandaag begint de internet-vriendschapsweek. 
Stuur deze boodschap naar al je onlinevrienden (ook aan mij als ik daar deel van uitmaak) 
en kijk hoeveel berichten je vandaag ontvangt. 

Zou het niet leuk zijn te kijken hoeveel je er ontvangt en te kijken of het aantal rozen zich vermeerdert? 
Telkens als je dit bericht ontvangt, komt er een roos erbij!

En toch doe ik hier niet aan mee. Waarom?
Omdat ik een broertje dood heb aan gecollectiviseerde liefde.
Er zit iets dwingerigs in dat mij niet bevalt.
Ook vind ik het niet leuk dat mensen die zelden iets van zich laten horen dit soort acties aangrijpen om te laten weten mijn 'vriend' te zijn.
Zoals de vrienden van je vrienden die meekomen naar je verjaardagsfeestje. Je kunt ze niet weigeren, maar ze waren niet uitgenodigd.
Je wordt op een onaangename manier in verlegenheid gebracht.
Er zit ook chantage in. (Ook aan mij als ik daar deel van uitmaak.) De verstuurder van het bericht is de enige aan wie ik het -uit beleefdheid- heb teruggestuurd. Ik weet niet of ze mijn vriend is maar ze is ok, op het doorsturen van dit soort berichten na.

Zeurpiet. Zuurpruim. Stijve hark die nooit eens gek doet. Arelaxte figuur die alles stuk analyseert. Allemaal kwalificaties die de 'enthousiaste' participanten van deze actie met genoegen aan mij zouden toekennen en die ik langs mijn schouders probeer te laten afglijden.
Vriendschap is maatwerk en het versturen van een obligate mail met een gedicht van een tegeltje, hoe waar ook, is geen vriendschap maar doet een appèl op angst voor eenzaamheid of op foute gretigheid. In plaats van je adresboekje af te lopen op zoek naar alle contacten die de kwalificatie vriend verdienen, kun je er beter 1 of 2 uitlichten en die opbellen of een brief schrijven. 
Ook zit er iets machinaals in de actie. Als ik het bericht x keer doorstuur ontvang ik x rozen. Je bent dan niet met anderen bezig maar met jezelf. Zogenaamd dom vragen hoeveel 2 + 2 is en zogenaamd verbaasd zijn als het antwoord 4 is. Een stinkende sigaar uit eigen doos in plaats van de milde frisheid van echte vriendschap.
Mensen die naar een workshop 'Huilen, de bron van het leven' gaan voor 1000 euro en liever geforceerd mee gaan huilen omdat ze bang zijn uit de groep te liggen dan toegeven dat ze terecht zijn gekomen tussen wanhopige zielepieten en het geld ook hadden kunnen besteden aan een cadeau voor hun kleinkind. Alles beter dan de indruk wekken je te willen onderscheiden van het collectief.
En om zich schoon te wassen moeten ze nogmaals 1000 euro uitgeven voor de workshop 'Schuldgevoel, God's megafoon'.

Mijn vrienden zouden me aan zien komen met het doorsturen van dat bericht. Ze zouden denken dat ik te lang in de zon heb gezeten of iets dergelijks en me bezorgd opbellen.
Dus al zou ik het doen, ik zou direct door hen worden gecorrigeerd.
Echte vrienden.

zaterdag 15 oktober 2011

Kikvorsmannen

(nav de film Apollo 13 (1995))

Niet de astronauten.
Niet de raket.
Niet de ijsvorming bij de lancering.
Niet de LAUNCH VIEWING STAND met bezonnebrild omhoogkijkend publiek in Technicolor.
Niet Houston-do-you-copy.
Niet het Mission Control Center.
Niet de moeder van Jim Lovell die zegt dat hij zelfs een vliegende ijskast nog veilig aan de grond zet.
Niet de circusact met 3 rood-witte parachutes en capsule.
Maar kikvorsmannen duwen mij terug in de tijd in mijn pyjamaatje voor de TV.
Antinauten van het water. Zwart. Dienend. Onnadrukkelijk. Je ziet ze maar ze zijn er niet. Ze zijn er maar je ziet ze niet.
Het woord kikvorsman als teleportatie-medium.
In 1970 gezegd en daarna nooit meer gehoord.

donderdag 13 oktober 2011

Dubbele moraal

Eerst is er het willen schrijven.
Dan de jacht op het onderwerp.
Onderwerpen zijn als wild.
Je weet dat het bos er vol mee zit maar je ziet het niet.
Je let op alles. Het weer. Het uur. Het seizoen. Je pas.
Je hoort het onderwerp ritselen in de struiken. Je drijft het op, sluit het in en als je het ziet gooi je er een net overheen.
Je kijkt hoe het spartelt, rustig wordt, zich opnieuw verzet.
Je wint het vertrouwen.
Dan komt de tekst.
En als alles is vastgelegd komt het gruwelijke. Zeg je voor de bühne, terwijl je het mes ronddraait in je onderwerp, en het hete bloed langs je hand gutst. Je doodt het. Of je eet het. Of je laat het los. Het maakt niet uit. Het is verbruikt.
De dodelijke onverschilligheid die volgt is dodelijker dan het doden. In het moorden pulseert tenminste nog iets van liefde.
Een gediplomeerde opportunistische seriemoordenaar, lees schrijver, lees grootverbruiker.
Dan. Decibellen doofheid als vuisten in veren kussens. Postorgastisch.

Het stukje is af.

En de volgende dag begint alles weer opnieuw.

dinsdag 11 oktober 2011

De vijver

In het midden van mijn tuin ligt een vijver. De vijver is een magneet. Ik draai er vaak om heen. Er zwemmen goudvissen in en een onbekende soort vis. Plus insecten, amfibiëen, wormen en andere monsters. Het miegelt van leven. Ik kijk of ik wat zie bewegen onder de waterspiegel. Minutenlang kan ik daar staan turen in het duister van het water. Er gebeurt altijd wel wat. De vijver is 4 meter diep en heeft een omtrek van 100 meter. Een levensgevaarlijk zwart gat.
Wat doe ik daar eigenlijk? Beestjes kijken? Ik weet het niet. Het is een wezenloze dans. Een gevoelsmatig ritueel. Een vraag om antwoord.
Tot vanmiddag ik begreep:

De vijver is het geweten van mijn tuin.

Maar dat doet aan zijn aantrekkingskracht niets af, integendeel.
Zijn mededeelzaamheid blijft schamel.

(Advertentie)

Ook genoeg van een leven zonder emotie?
Wilt u eens lekker huilen, snotteren en leeglopen?
Dan hebben wij van No-Bel de oplossing voor u.
Nooit meer droogstaan, een knoop in de maag of hoofdpijn.
Want nu is er de Tranströmer.
Een revolutionair en bekroond apparaat dat uw leven zal veranderen.
Bel nu met nummer 666 en bestel voor de weggeefprijs van 666 euro deze fantastische machine.
Ja, u hoort het goed: Zweedse topkwaliteit is nu bereikbaar geworden.
Voor het luttele bedrag van 666 euro bent u de trotse eigenaar van een originele Tranströmer.
Laat uw tranen stromen met de Tranströmer en u bent een ander mens.
De Tranströmer en u voelt zich herboren.

Let op: emoties zijn gratis.








[de makers van deze advertentie zijn grote bewonderaars van de dichter en Nobelprijswinnaar Tomas Tramströmer, maar konden de verleiding niet weerstaan zijn naam in verband te stellen met sentimentele massaconsumptie. Het werk van de dichter is daar zo het tegengestelde van dat het maken van een grap hierover onweerstaanbaar werd.]

maandag 10 oktober 2011

Panne

De chronologie is als volgt. De auto werd geparkeerd tegenover de begraafplaats. Onder ons in de verte de stuwdam. De zoon die alle kleuren herfstbladeren sorteert. Het vuilnis beneden omdat er geen bak is op de parkeerplaats. De boer die langsloopt. Ik zeg heb je al gevraagd om een bak op de parkeerplaats dan gooien ze je land niet vol met blikjes en luiers. Hij antwoordt dat heb ik al gedaan, maar dit is mijn land niet, ik loop hier alleen.
Dan komt de buurman om ons weg te slepen. Hij heeft een sleepkabel die al een paar keer geknapt is. Het touwtje ziet eruit als een afgekloven lolliestokje. Het stukje dat over is is niet langer dan 1 meter. We rijden bergafwaarts. Ik moet steeds remmen om niet tegen hem aan te knallen. Hij stopt en stelt voor dat ik de auto op zwaartekracht laat rijden en pas beneden waar het plat is, weer te slepen.
Zo doen we het. Mijn gewonde auto glijdt de berg af als een patient die uit het ziekenhuis is ontsnapt.

zondag 9 oktober 2011

Lui

Ooit interviewde ik voor het sufferdje een locale kunstenaar in Hillegom die in elke zin het woord oprooien gebruikte. Hij voelde zich verloren en gaf van alles de schuld aan de herverkaveling.
Door oprooien van het oorspronkelijke landschap was alles hetzelfde geworden en daarom moesten de bestuurders nu worden opgerooid.
Er waren geen herkenningspunten meer. Geen bosjes, geen oude eiken. Alleen weiland.

In Polen is er niet herverkaveld. Er zijn hier zoveel herkenningspunten dat je door de bomen het bos niet meer ziet.
Soms moet daarom het mes erin. Ik woon graag buiten, maar ben meer een binnenman. Ik kijk graag naar de natuur, maar word meteen heel moe als ik de handen uit de mouwen moet steken.

Vanuit het raam zie ik het door mij opgerooide bos. Het ziet er netjes uit. 200 vierkante meter nette vermoeidheid.

Tranströmer

Of neutrino's sneller zijn dan licht, weet ik niet. 
Of dat belangrijk is, snap ik niet.
Dat je jezelf geboren ziet worden, terwijl je er niet kan zijn om het te zien.
Cerebrale perversie, lijkt me dat. Een hersenspelletje.
De tijdmachine is niet aan mij besteed.

Neem dan de Tranströmer.
Die verandert een scheerapparaat in een helikopter.
En hij heeft er alleen pen en papier voor nodig.
Daar heb ik wat aan.

vrijdag 7 oktober 2011

Kinderlokker

In de 70-er jaren liep er een kinderlokker door Heemstede met 2 tekkels. Elke ochtend en avond liep hij via de Dreef-Bronsteeweg-Adriaan Pauw-Dreef een rondje. Hij droeg een trenchcoat of een groene loden jas. Wij speelden op straat en waren voorgeprogrammeerd niks aan te nemen van vreemde mannen. Nadat we hem de zoveelste keer waren tegengekomen vroeg hij: willen jullie een snoepje krijgen? Krijgen is archaisch Hollands voor hebben. Nee, zeiden wij want misschien bent u wel een kinderlokker. Hij moest lachen en zei: ga dan eerst maar aan je moeder vragen of het goed is, ik woon aan de Dreef. We wisten dat allang, want we hadden hem natuurlijk gevolgd.
De oude man bleek geen kinderlokker maar een architect in ruste. Zowat elke dag gingen we daarna bij hem langs om een snoepje te 'krijgen'. Hij stond dan bij de deur en zei: 'wilt jullie een lekkertje krijgen?' Het snoepblik gevuld op een plank in de vestibule, hij kon er met zijn rechterhand bij.
Wilt jullie een lekkertje krijgen? Tegen de achtergrond van het vermeende kinderlokkerschap is dit met terugwerkende kracht een dubieuze zin. Maar tegen de achtergrond van de heuse kindervriend die hij was, staat die zin te stralen in het zachte licht van de onschuld.

woensdag 5 oktober 2011

Stervensdwang

De uitgestelde herfst begint zich te roeren. Het sterven moet beginnen. Niet dat van uitstel afstel komt, nee. De zomer was gewoon tamelijk wuft. Ze deed maar wat. Niet presteren toen het nodig was en zich uitsloven als het te laat is. Recalcitrante tante.
En nu dus de aftakeling. Maar in stijl. Nog één keer vlammen de bomen. Het palet overdonderend bekend. Tot de eerste storm oorvijgen uitdeelt en alles in zijn hemd zet. Of men zich nu schaamt of niet. 
Een klerenscheurder met een talent voor ongepastheid.
Blozend en inzichzelfgekeerd het bos dat zich pas kan ontspannen als de sneeuw te hulp schiet.
Dan 3 maanden stilte. En dan op een ochtend. Vogelenzang.