In het midden van mijn tuin ligt een vijver. De vijver is een magneet. Ik draai er vaak om heen. Er zwemmen goudvissen in en een onbekende soort vis. Plus insecten, amfibiëen, wormen en andere monsters. Het miegelt van leven. Ik kijk of ik wat zie bewegen onder de waterspiegel. Minutenlang kan ik daar staan turen in het duister van het water. Er gebeurt altijd wel wat. De vijver is 4 meter diep en heeft een omtrek van 100 meter. Een levensgevaarlijk zwart gat.
Wat doe ik daar eigenlijk? Beestjes kijken? Ik weet het niet. Het is een wezenloze dans. Een gevoelsmatig ritueel. Een vraag om antwoord.
Tot vanmiddag ik begreep:
De vijver is het geweten van mijn tuin.
Maar dat doet aan zijn aantrekkingskracht niets af, integendeel.
Zijn mededeelzaamheid blijft schamel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten