Oriëntatie

Ik heb een huis gebouwd op een plek die daarvoor woest, ledig en duister was.
De kamers boven hebben de namen van de vier windstreken. De zon gaat op in Oost, achter een bergkam met bomen, draait boven een kam met bomen via Zuid naar West en gaat achter een kam met bomen onder.
Het is allang licht als de zon verschijnt en nog lang licht als de zon achter de berg is verdwenen. Een volgspot die met strijklicht het uitzicht bepaalt naar het Noorden. Breslau. De Baltische zee. Finland. Spitsbergen.
Een vallei in het midden van Europa. Te oostelijk om bij het Westen te horen en te westelijk voor het Oosten. Niemandsland dat van Polen is, dat van Duitsland was, dat van Tsjechoslowakije was, dat van de Ottomanen was, dat van de Tataren was.
De desinteresse is voelbaar. Het oog van de orkaan, waar niets gebeurt. Iemand moet het hebben.
De navel van Pangea, toen Newfoundland nog verbonden was met Scheveningen.
Hier had een Tyrannosaurus Rex zijn nest, een uitkijkpost voor prooien.
De aarde smaakt naar bloed. In het bos liggen botten.
Boven ons vliegen toestellen van Praag naar Helsinki.
Gisteren was ik 8 en woonde ik in moerasland bij de Noordzee. Vandaag ben ik in het midden van mijn leven heb vrouw en kinderen. Morgen ben ik verbaasd waar iedereen gebleven is.
Ik probeer sporen achter te laten. Voldoende gewicht te hebben om mijn voet in het zand te drukken.