Ongeluksverslaving

Zoals altijd in de zomer zijn er zomeravondfeestjes. Het geld rolt, het weer is goed, niemand is verkouden. Verschillende locaties, dezelfde mensen.
Het gaat zo. Ik raak aan de praat met een Pool die ik wel ken uit het feestjescircuit, maar niet meer dan dat. Hij is in een goeie stemming, de drank vloeit, het is tijd voor confidenties.
De standaardvraag is 'Hoe vind je het hier?' Mijn standaardantwoord is 'Elk nadeel heeft zijn voordeel' of 'Elk voordeel heeft zijn nadeel', afhankelijk van hoe de avondwind langs mijn broekspijpen strijkt.
En dan begint Het Grote Verontschuldigen. Altijd. Wie je ook spreekt. Dat het niet aan Polen ligt, maar aan de Geschiedenis. Dat het niet aan de Mensen ligt, maar aan de Staat. Dat het niet aan de Producten ligt, maar aan de Kok. Dat het niet aan de Opvoeding ligt, maar aan de Scholen. De gesprekspartner verandert steevast in een ambassadeur voor zijn land. De gesprekspartner wordt zijn land. Het eindigt altijd in een doorzopen, ongemakkelijke, statusquo-erig gejengel in de trant van 'we moeten niet klagen, maar we doen het toch'.

En altijd, altijd gaat het alleen maar over Polen. En nooit, nooit zal men vragen naar de geheimen van de vrijheid -een beproefde receptuur- die in de Lage Landen in ruime mate door de Westenwind worden gefluisterd.