Trein

In de eerste-klas-coupé zijn 6 pompeuze paarse would-be vliegtuigstoelen met een virusmotief als bekleding. Het zou kunnen dat agressieve kankercellen er zo uitzien als deze bekleding. Rood-oranje staafjes op een blauw-paarse achtergrond. Een ideetje van de vrouw van de president-directeur van de Poolse Spoorwegen die een cursus binnenhuisarchitectuur heeft gevolgd.
Aan het bagagerek een leeslampje dat te vies is om aan te raken, dat wel werkt, maar niet doet wat het doen moet. De lichtbundel lost op in het niets boven de lezer.
In het plafond TL-verlichting achter melkglas, regelbaar in 2 standen, 1 buis aan of 2 buizen aan, dat kringen onder ogen donker maakt en de huid bleek. Verder verwarming, een intercom en de noodrem met een dreigende tekst dat wanneer je eraan trekt als het niet nodig is, dat je dan wordt gestraft.

Het is een trein uit de jaren 50. Dit treinstel is zo vaak opgekalefaterd dat het in niets meer lijkt op de glimmende wagon van het eerste uur. De ijzeren wielen, de remmen, het onderstel, de buitenkant, alles is ooit vervangen, gezandstraald of overgespoten. Welke ijzeren kern heeft de tand des tijds doorstaan? Wie weet dat? Plaatstaal op staalplaat op plaatstaal op staalplaat bedekken roestgaten, waarachter het ijzer verpulvert. Als een zwerver die 10 kierende jassen over elkaar aan heeft. Het heeft niks meer van zichzelf.

De trein is een bejaarde die niet met pensioen mag. En het maakt hem ook niks meer uit. Of hij nog 50 jaar moet rijden of dat hij door een foute wissel van een viaduct stort.