woensdag 3 oktober 2012

Mot

AL Snijders was op de radio met een zkv, getiteld 'Bad'. Hij las het prachtig voor, maar de woorden waren ook prachtig, vooral de laatste. Hoe een moeder smacht naar het kijken door de ogen van de dochter. Snijders zit in zijn boerderij op 1100 kilometer afstand aan de telefoon voor te lezen. (Ik woon in het midden van Europa.) Die telefoon wordt via de radio vanuit Hilversum uitgestraald en bereikt mij via het internet. Als een bliksemschicht treffen de laatste woorden over het meisje mij als ik ontbijt maak voor een jong stel dat in onze Bed & Breakfast te gast is. En ik moet denken hoe komt dat toch, dat soms schrijven schrijven wordt? Dat de woorden plotseling opstijgen van papier, uit de radio, uit welke drager dan ook, als een kruisraket met een verwoestende kernkop uit een onderzeeƫr die zich losmaakt uit het water? Dat soms komt vast te staan dat al die andere woorden, tekst, zinnen voorbereidend geploeter waren om hier te komen. Bij het moment dat de tekst zijn droogte en zwaarte verliest en opstijgt naar het licht.

Het is geen sinecure hoor, schrijven. Wat u nu leest behoort tot de klasse van het geploeter. Maar je doet wat je doet, omdat je hoopt dat datgene wat je doet wordt wat het moet zijn.

Zo is het ook met leven, zingen, kijken en andere bezigheden. Je kunt het doen, maar dat betekent nog niet dat je ook waarmaakt wat je doet. Je blijft een eeuwige amateur totdat het tegendeel bewezen is. En wat je al helemaal niet moet doen is schrijven over schrijven, zoals ik nu aan het doen ben. Zoals een mot die probeert te verklaren waarom hij wordt aangetrokken tot de vlam. De mot moet verschroeien en niet leuteren daarover. Als de magie eenvoudig te vatten zou zijn, wat voor magie zou het dan zijn? Boerenmagie? Huis-tuin-en-keukenmagie? Ambtenarenmagie?

Magie is als wild in het bos. Het verschijnt als je het niet verwacht. En als je met je ogen knippert is het weg.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten