In Warschau ontmoet ik een actrice. Ze is jong, mooi en getalenteerd. Ze is op TV geweest en heeft in de film gespeeld. Ook heeft ze een betrekking bij een gezelschap van het stadstheater van Wroclaw. Het eerste jaar mocht ze spelen, maar daarna kwam ze op de reservebank terecht.
De directeur is een stalinist, een procesdenker, die niet maalt om het welzijn van een actricetje meer of minder. Hem is gevraagd 10 theatermaagden aan te nemen en dat is wat hij heeft gedaan. Basta. Als die vermalen worden in de kaken van de kunstzinnige bureaucratie, zich verhangen, volvreten of gaan paaldansen, zal hem dat aan zijn rug roesten. The show must go on.
Er zijn acteurs die denken ‘het zal mijn tijd wel duren’, ze zijn geoefend in Zen. Accepteren elke rimpeling van het Lot met gelatenheid. Maar zij behoort tot een andere categorie. De tijd is haar vijand. Ze voelt het als haar plicht met haar talent te woekeren. Daarom maakt ze met collega’s van goede wil elke maand een korte film van 7 minuten. Camera, licht, geluid, regie, montage, iedereen doet gratis mee. Het resultaat plaatsen ze op het net. Omdat ze vlieguren willen maken. Zich niet willen laten kisten voordat ze gestorven zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten