Grebbeberg

Ik zag vandaag 2 keer de trein voor mijn neus wegrijden. Ik kon de grote gele mammoet aanraken, maar hij reed al. Hermetisch, onverbiddelijk en soepel als een danser. Er maakte zich Poolse paniek van mij meester. Ik ben koud een week in Holland, Polen zit nog op celniveau. Ik deed een paar hopeloze stappen met de trein mee, niet omdat ik dacht dat dat zou helpen, maar omdat lichamen zich nu eenmaal zo gedragen. Irrationeel copieergedrag. Een kip zonder kop die over het erf loopt naar de plek waar het water is, zich halverwege realiseert dat zijn kop op het hakblok is achtergebleven en in elkaar zakt.

De paniek bestond hierin dat ik vreesde voor een onzeker verloop. Een wachttijd van minimaal een uur. Informatie die half klopte. Treinen die uitpuilden. Een koud perron met een snijdende wind, omdat er niet was nagedacht over de hoek waaruit de Siberische golfstroom al sinds het begin der tijden over de steppen raast. Kortom een subtiele cocktail van onvermogen om het lijden van de mens te verlichten. Het botte idee, dat het lijden bestaat om geleden te worden en dat er geen lieve moedertje is om dat te verzachten. Fatalistisch sadisme. Sadistisch fatalisme. Gooi het maar in mijn pet. Een giftig goedje. Als Polen op Hollands grondgebied had gelegen had het water tot aan de Grebbeberg tegen het bos aan staan klotsen, dat is een waarheid als een koe.

Maar godzijgeloofdengeprezen ben ik in Holland. Ik ging op zoek naar de dienstregeling en zag opgelucht dat mijn herkansing binnen het kwartier al zou komen voorrijden. Wat een land.